Animal World

W tym czasie osoba skradająca się za nią skoczyła lekko, zrywając jej z ramion płaszcz, dwa stwory stanęły zdziwione nowym przeciwnikiem.

Ten wykonał dość śmieszny ruch, mianowicie dotknął dwoma palcami swojego czoła, oba stwory zaś wreszcie odzyskały sprawność działania i rzuciły się na obcego. Ten wyciągnął miecz i z uśmiechem.. rzucił się do ucieczki. Elf w dybach westchnął:
- dlaczego innym złodziejom się wszystko udaje..?

Stwory nie chichotały, można powiedzieć że wręcz tryskały nienawiścią do tego elfa. Kierując się bardziej węchem niż wzrokiem znalazły go na murach, wąska drużka niezbyt nadawała się dla karkołomnych walk, niemówiąc już, że po ostatnich deszczach kamienie były śliskie, jednak złodziej nie mając wyboru zatrzymał się i leniwym ruchem przyjął postawę obronną.

Złodziej obrócił się z błyskiem w oku po czym szybkim ruchem podciągnął dziewczynę podkładając jej miecz pod gardło i powiedział do stworów:
- Tylko ona może odczytać mapę, tak samo jak mogła ją odczytać tylko Karia, jeśli się zbliżycie zabiję ją!
Widocznie skrzętne kłamstwo poskutkowało bo humanoidzi zatrzymali się niepewnie.

Elf był dosyć młody jak na swą rasę lecz oczy jego odbijały że wiele już widział i zna ten świat. Miał ciemno brązowe, proste włosy, długie ładne rzęsy które rzucały cień na piękne, symetryczne rysy twarzy. Przewyższał Konan o pół głowy, lecz był szczupły więc nie stwarzał wrażenia typowego woja. Jego ręce były delikatne, jakby stworzone do trzymania zarówno pędzla jak i łuku, jedynie słowa brzmiały twardo i zimno, jakby nie pasowały do postaci. Rozmawiał ze stworami w nieznanym elfce języku, one zaś zbliżały się powoli co jakiś czas przystając, jakby nie wiedząc co mają zrobić. Wtem zza pleców elfa odezwał się zaspany głos strażnika:
- Stój w imieniu prawa!
Elf gwałtownie odwrócił głowę by spojrzeć na bandę strażników miasta. Zastanowił się sekundę po czym pociągając za sobą dziewczynę skoczył z muru... do fosy. Strażnicy rozszerzyli oczy gdy ujrzeli stwory (dotąd ukryte za sylwetkami elfów), one jednak przeklinając rzuciły się do ucieczki, nie umiały pływać, a walka z hordą ludzi nie wydawała się im zbyt kusząca.

On również wyszedł z wody, drżącymi rękoma wyciągnął mapę, starannie rozpostarł zmokły pergamin i obejrzał czy gdzieś nie zmył się atrament.
- Możesz odejść - mruknął do Konan nie przejmując się dziewczyną.

- Nie wiesz na co się porywasz - powiedział ostro - widziałaś tamte stworzenia? Stały się takie właśnie przez podziemne świątynie! Myślisz że jesteś silniejsza od wykwalifikowanych magów i wojowników? - nagle porwała go czysta złość - Nikim nie jesteś! Nie mogę cię tam zabrać!

Elf spojrzał... za nią. Nagle szybko wyciągnął miecz i powiedział szybko:
- Za tobą!